Zawartość gliny powoduje zmniejszenie trwałości magazynowania gipsu ( sól kamienne, syngenit i polihalit ). powodują w spoiwach gipsowych zmniejszenie wytrzymałości. domieszki bitumiczne w spoiwach wysoko-palonych umożliwiają tworzenie się pęczniejącego siarczku wapniowego. Z tych względów należy zawsze przed rozpoczęciem eksploatacji złoża szczegółowo przebadać jego zanieczyszczenie i sposób oddziaływania zanieczyszczeń na produkt, który zamierza się uzyskać z danego surowca. Podane powyżej przykłady mają na celu tylko zwrócenie uwagi na możliwość niespodzianek w produkcji, gdy się uprzednio nie zbada złoża. Read the rest of this entry »

Sposoby wydobywania surowca. Budowa pokładów, głębokość zalegania stanowią istotne czynniki wpływające na sposoby eksploatacji kamienia gipsowego i anhydrytu w danym złożu. Nie są to jednak czynniki jedyne, gdyż zarówno rodzaj nadkładu nad właściwym złożem, jego twardość, urabialność, jak i warunki hydrologiczne i inne jeszcze czynniki muszą być brane pod uwagę przy projektowaniu eksploatacji. Zasadniczo jednak można powiedzieć, że eksploatujemy złoża albo metodą odkrywkową albo górniczą odbudową podziemną. W obydwu wypadkach stosujemy cały szereg urządzeń mechanicznych, począwszy od urządzeń transportu poziomego i pionowego, przez wszelkiego rodzaju koparki aż do całych kombajnów wzorowanych na agregatach wydobywczych górnictwa węglowego. Read the rest of this entry »

DEHYDRATACJA GIPSU Warunki dehydratacji gipsu surowego. Wychodząc z zasadniczego systemu CaS04 2H20, czyli z układu dwuwodnego siarczanu wapniowego znajdującego się w kamieniu gipsowym, w drodze odpowiedniej obróbki termicznej możemy dokonać procesu dehydratacji. Dehydratacja polega na odszczepianiu wody związanej. Stopień dehydratacji zależy od sposobu jej przeprowadzania. W warunkach przemysłowych dehydratację przeprowadzamy w drodze obróbki termicznej, tzn. Read the rest of this entry »

Badania wykazały jednak szereg odmian i postaci przejściowych, co w znacznym stopniu skomplikowało możność tabelarycznego ustawienia procesów dehydratacji. Należy przy tym pamiętać, że w warunkach przemysłowych dochodzi jeszcze cały szereg wpływów ubocznych oraz, co najważniejsze, że w produkcji nie mamy czystego surowca. Dotychczas bowiem omawialiśmy dehydratację chemicznego surowca, jakim jest dwuwodny siarczan wapniowy, podczas gdy w praktyce mamy do czynienia z kamieniem gipsowym, który wg normatywów może zawierać tylko 85010 caSo4 2H20. Wszelkie zaś zanieczyszczenia zmieniają granice przebiegu reakcji. Toteż dotychczas spotykamy w literaturze szereg niezgodnych ze sobą opisów procesów dehydratacji, co wymaka z używania różnych surowców wyjściowych. Read the rest of this entry »

Obróbka termiczna i powstające przy tym rodzaje siarczanów wapniowych. Sposób termicznej obróbki ma zasadnicze znaczenie. Zostało stwierdzone, że przy podawaniu ciepła w środowisku wodnym tworzy się inna nieco odmiana półwodnego siarczanu wapniowego niż przy podawaniu ciepła w środowisku jak najbardziej suchym. Obie te odmiany zostały nazwane półhydratem et i półhydratem . Różnią się one między sobą tym, że półhydrat et ma mniejsze ciepło właściwe, większy ciężar właściwy, a w procesie hydratacji znaczne większą wytrzymałość mechaniczną po rekrystalizacji. Read the rest of this entry »

Pewne prace badawcze wskazują jeszcze, że temperatura 1214°C jest punktem zwrotnej reakcji między nakrywkowym anhydrytem (estrichgipsem) a nową jakąś niestałą odmianą anhydrytu, który dotychczas nie został definitywnie zbadany, ponieważ w temperaturze poniżej 1 214°C przechodził natychmiast w anhydryt uaktywniony, przeprowadzenie zaś badań w tak wysokiej temperaturze nastręcza jak dotychczas niepokonane trudności. Dla pełnego obrazu należy jeszcze podać, że istnieje odmiana bezwodnego siarczanu wapniowego,powstająca w temperaturze powyżej 1 365°C w postaci stopionego siarczanu wapniowego. Ta postać dotychczas nie ma znaczenia przemysłowego i dlatego też nie była dostatecznie badana, co wydaje się przy obecnym W rozwoju technologii spoiw gipsowych luką, którą należałoby wypełnić po Iskam i pracami naukowymi. Możemy więc przyjąć, że w obecnej chwali rozróżniamy już 9 wodnych i bezwodnych odmian siarczanu wapniowego. Dla lepszego zrozumienia procesów wytwarzania spoiw gipsowych usystematyzujemy podstawowe nazwy odmian i parametry ich powstawanie. Read the rest of this entry »

Teoretycznie odmiana ta zawiera 6,2% wody. W dobrze uformowanym krysztale półhydratu et występuje więcej wody w stosunku do ilości teoretycznie wyznaczonej, ale bez widocznego naruszenia jego struktury. Nadmiar wody z kryształu usuwa się do teoretycznie podanej zawartości przez wysuszenie g,o w temperaturze 60 -7- 70°e. Półhydrat et w znacznej ilości znajduje się w klipsie budowlanym produkowanym w prażarkach, zwanych również kotłami wazelniczymi mi. Podczas dysocjacji półhydratu et ciśnienie pary osiąga wartość 1 at. Read the rest of this entry »

Półwodny gips znajduje się w zwykłych spoiwach gipsowych otrzymywanych tak w kołach, jak i w piecach, jednak w ilościach mniejszych niż półwodny gips et. 4. Rozpuszczalny anhydryt (J. (CaS04) otrzymuje się przez odwonienie w próżni półhydratu w temperaturze około 100°C lub w wyższej temperaturze (110 –; – 120°C) w atmosferze powietrza o nieznacznej zawartości pary wodnej. Rozpatrywane- odmiana anhydrytu odwadnia się do zawartości wody 0,02 -7- 0,05%, pod działaniem wody łatwo się hydratyzuje i zamienia w siarczan wapniowy. Read the rest of this entry »

Wzbudzony anhydryn (CaS04) otrzymuje się przez wypalenie innych odmian, a przede wszystkim kamienia gipsowego w temperaturze od 900° –:- 1 20,i)°C. Całkowicie bezwodny siarczan wapniowy występuje tu łącznie z paroprocentową zawartością (2 –:- 3°/0) tlenku wapnowego powstałego z dysocjacji siarczanu wapniowego. Tego typu spoiwo nazywamy estrichgipsem, zarobione wodą po pewnym okresie przekrystalizowuje się w stałą posiać gipsu dwuwodnego o grubych zwartych kryształach nadających tworzywu dużą wytrzymałość. 8. Niestały anhydryt wysokopalony (CaS04) powstaje w temperaturze powyżej 1214°e. Read the rest of this entry »

Silniki spalinowe powodują wydzielanie się szkodliwych substancji. Najgroźniejsze dla zdrowia organizmów żywych to: akroleina, tlenek węgla, tlenek azotu. Ich najwyższe dopuszczalne stężenie określa Dz. U. Nr 13 z 1976 r. Read the rest of this entry »