Jeżeli stabilizację wykonuje się ze szczelnych mieszanek, wówczas na tym się kończy roboty zasadnicze. Nawierzchnia z gruntu stabilizowanego smołą może być oddana do użytku po upływie kilku dni, zaś po upływie 1-2 miesięcy, gdy mieszanka zgęstnieje, należy wykonać na niej warstwę zamykającą, przez rozlanie 1-1,2 m2 smoły i rozsypanie grysu. Jeżeli stabilizacja gruntu lepiszczem bitumicznym wykonana jest z mieszanek otwartych i stanowi, podbudowę, należy na niej po okresie twardnienia (1-2 miesięcy) ułożyć pokrowiec lub dywanik bitumiczny. Wykonanie stabilizacji przy użyciu maszyn specjalnych o jednym przejściu Niektóre z maszyn specjalnych jak Harnischfeger lub Linnhoff wykonują czynności rozdrabniania gruntu, mieszanie go z dodatkiem doziarniającym i lepiszczem bitumicznym w czasie jednego przejścia maszyny. Maszyny te nie, mają urządzeń do zagęszczania, stąd konieczność stosowania walców do zagęszczania mieszanki. Read the rest of this entry »

Kształt ziarn i naturalne właściwości ich powierzchni odgrywają znaczny wpływ na stateczność  mieszanki. Ziarna piasku lub żwiru z wygładzoną i śliską powierzchnią o wyokrąglonym kształcie zachowują się znacznie gorzej od ziarn o powierzchni szorstkiej oraz o ostrych krawędziach i narożach. Zawartość lepiszcza bitumicznego wpływa również na stateczność mieszanki, przy czym wzrost stateczności nie jest proporcjonalny do zawartości lepiszcza, osiągając pewne swoje maksimum. Na podstawie szeregu badań zagranicznych stwierdzono, iż najwyższe wartości wskaźnika stateczności, np. dla piasku bitumowanego, osiąga się przy zawartości lepiszcza między 4,5 a 5,5% w stosunku wagowym, a najwyższe wartości wskaźnika stateczności dla żwiru bitumowanego – przy zawartości lepiszcza między 4 a 5% również w stosunku wagowym. Read the rest of this entry »

Na drogach o ruchu cięzkim grubość warstwy bitumowanego piasku lub żwiru wynosi zazwyczaj I 15 cm i na niej układa się nawierzchnię złożoną z warstwy wiążącej i asfaltobetonu o łącznej grubości 8 cm. Warstwa ścieralna nie powinna być mniejsza niż 3 cm grubości, a pożądana jest 4 cm. Przy wartościach wskaźnika stateczności ponad 800 kG można nie dawać warstwy wiążącej, a tylko odpowiednio pogrubić bitumiczną warstwę nośną, W tym przypadku jednak grubość warstwy asfaltobetonowej powinna wynosić 4 cm. Dla dróg o ruchu lżejszym można przyjąć jako wystarczającą warstwę nośną podbudowy z bitumowanego piasku lub żwiru o grubości 10 cm, przy czym warstwę ścieralną asfaltobetonową grubości 3 cm układa się bądź na warstwie wiążącej (grubości 5 cm), bądź bezpośrednio na podbudowie, zależnie od wielkości wskaźnika stateczności. Przy większych grubościach warstwy piaski lub żwiry bitumowane układa się w kilku warstwach po 5 cm grubości. Read the rest of this entry »

Stateczność (nośność) warstwy kruszywa zależna jest od tarcia oraz wzajemnego zazębienia się ziarn i wyraża się odpornością na odkształcenia. Odporność ta jest tym większa, im ściślejsze jest ułożenie ziarn; im większe jest wzajemne tarcie na powierzchni ziarn, im bardziej jest szorstka powierzchnia ziarn. Ścisłe ułożenie ziarn kruszywa zależne jest od doboru uziarnienia kruszywa i od kształtu ziarn. Uziarnienie kruszywa powinno być ciągłe i równomiernie stopniowane. Określa się je zazwyczaj krzywymi uziarnienia, które omawiane będą dalej. Read the rest of this entry »

Wydobywanie kruszywa Kruszywo naturalne (pospółki, żwir) wydobywa się w kopalniach lub łożyskach rzecznych. Podstawowym sprzętem do dobywania materiału są koparka i spycharka: Za pomocą tych maszyn można uzyskać materiał stosunkowo dość jednorodny. Spycharka służy w kopalniach do wykonywania odkrywki, a w łożyskach rzecznych do spychania materiału w pobliże koparki. Spycharka pracująca w odkrywce może również w tempie bardzo szybkim przemieszczać i przygotować do załadowania materiał z różnych warstw. Jeżeli praca spycharki odbywa się na dużej przestrzeni (40 do 50 m), łatwo może ona zgarnąć i rozprowadzić w całej masie materiału napotykane żyły takiego materiału, który, wzięty osobno, musiałby być uznany za nienadający się do robót. Read the rest of this entry »

Obecnie rozwój podbudów z kruszywa poszedł w kierunku uproszczenia całego procesu technologicznego, począwszy od wymagań co do rodzaju kruszywa, a skończywszy na jego wbudowaniu. Zauważono, że można osiągnąć dobrą stateczność kruszywa, wbudowując go w stanie niesortowanym, bez uprzedniego przesiewania na poszczególne frakcje, z wyjątkiem odsiania tylko ziarn najgrubszych. Oczywiście, że kruszywo powinno wtedy odpowiadać pewnym określonym warunkom technicznym, które by zapewniały ścisłe jego ułożenie, wysokie tarcia wewnętrzne, spójność, odporność na działanie wody. Warunki techniczne różnią się w zależności od tego, czy materiał ma być użyty do warstwy górnej podbudowy, czy do dolnej. Każda z tych warstw musi odpowiadać zupełnie innym wymaganiom. Read the rest of this entry »

Transport i rozściełanie materiałów Kruszywo dowozi się samochodami-wywrotkami prosto do koryta drogi. Podłoże w korycie drogi powinno być tak zagęszczone i być tak stateczne, żeby samochody, nawet cięż- kie, mogły po nim jeździć. Trudności przy rozściełaniu materiału polegają na niebezpieczeństwie segregacji dużych ziarn ponad 25 mm. Segregacja jest tym łatwiejsza, im większe są ziarna, im bardziej gładką mają powierzchnię, im większa jest przerwa w ciągłości krzywej uziarnienia, im bardziej materiał jest suchy. Dobrymi maszynami do rozścielania kruszywa są spycharki i równiarki samobieżne. Read the rest of this entry »

Badania przeprowadzone w Niemczech z walcami wibracyjnymi przy zagęszczaniu tłucznia wykazały: a) lepsze wyniki osiąga się przy cięższym walcu i przy mniejszej liczbie przejść niż przy lekkim walcu i dużej ich liczbie; np. przy użyciu walca 4,2 T udało się w zawibrowany tłuczeń wtłoczyć 26,60 kruszyn i osiągnąć 13,80 wolnych przestrzeni, natomiast przy użyciu walca 2,0 T udało się wtłoczyć tylko 16,30 kruszyn i osiągnąć 28,10 wolnych przestrzeni; b) ze względów technicznych i ekonomicznych należy ograniczać czas wibrowania do koniecznego minimum, aby uniknąć ponownego rozluźnienia kruszywa w górnej warstwie; do zagęszczania pod- budowy grubości 25 cm wystarcza 8 przejść walca, tj. 2-3 dla ułożenia tłucznia i 4-5 do zawibrowania kruszyn w 3 lub 4 partiach; c) na wartość modułu odkształcenia (nośność podbudowy) duży wpływ ma stopień zaklinowania warstwy górnej kruszywa; dla- tego należy wałowanie kończyć jednym lub dwoma przejściami statycznymi walca; walce nie powinny mieć za małych średnic, żeby siły styczne (przesuwające) ograniczyć do minimum; d) grubość ziarn nie ma większego znaczenia i walcami wibracyjnymi można zagęszczać tłuczeń nawet do 120 mm; e) największy wpływ na efektywność zagęszczenia ma częstotliwość drgań i ich amplituda; f) zalety zagęszczania wibracyjnego występują szczególnie dobrze przy kruszywach o dużym stopniu nierównomierności uziarnienia. b. Klinowanie i uszczelnianie tłucznia Podbudowa tłuczniowa powinna pod obciążeniami pojazdów zachowywać swą niezmienną strukturę szkieletu (ułożenie ziarn kruszywa). Read the rest of this entry »

Według niemieckich przepisów jako materiał wypełniający można używać: kruszyny 0,6-:-5 mm, kruszyny 0,6-:-8 mm, kliniec 2-:-8 mm; kruszyny 0-:-5 mm można używać tylko przy dobrej, suchej pogodzie. Jako ogólne wskazanie co do wielkości ziarn kruszyn stosuje się zasadę, że maksymalne ziarna kruszyn powinny wynosić co najwyżej 16 Dla ruchu ciężkiego grubość podbudowy wynosi 25 CIP, a ewentualną warstwą przeciwmrozową. Dla ruchu słabego można wykonywać podbudowę bez oporników, trzeba jednak poszerzyć ją o 20-25 cm tak, żeby ten dodatkowy pas stanowił umocnienie krawędzi jezdni. Przy ruchu silniejszym wykonuje się, podobnie jak przy innych rodzajach podbudowy, opaski np. z trzech rzędów kostki grubej ułożonej na chudym betonie. Read the rest of this entry »

Wykazano, że o wartości Q w oprócz zmiennych, które są wyznaczane ze znanych zależności, decyduje, i to w znacznym stopniu, wartość stała, W, która w rzeczywistości jest zmienną zależną od czynników fizjologicznych i środowiskowych. Wpływ tych czynników na wartość W dotychczas nie został określony analitycznie. Stwierdzono również, że na wartość Qzysk wpływają głównie wielkości stałe q k i Z, które tak jak W są wartościami zmiennymi. Ten stan, istniejący obecnie w danych wyjściowych, pozwala na stwierdzenie, że dwie z trzech składowych bilansu ciepła ustala się na podstawie stałych statystycznych. Stąd można wnioskować, że do czasu ustalenia imienności tych stałych gospodarka ciepłem powinna być rozpatrywana w ramach modelu ustalonej wymiany ciepła. Read the rest of this entry »